Równościowy system emerytalny powinien uwzględniać potrzeby i sytuację różnych grup społecznych. Jednak obecne systemy emerytalne, zarówno w Polsce, jak i w wielu innych krajach, w niewystarczającym stopniu biorą pod uwagę różne ścieżki życiowe poszczególnych ubezpieczonych. Analiza wy-zwań stojących przed systemami emerytalnymi ogranicza się najczęściej do kwestii demograficznych i ekonomicznych, związanych z rynkiem pracy i indywidualizacją ryzyka emerytalnego.

Do zmian demograficznych należy zaliczyć niskie współczynniki dzietności oraz wydłużanie się ludzkiego życia. Te dwa czynniki doprowadzają do sytuacji, w której w przyszłości wskaźnik obciążenia demograficznego, czyli stosunek osób w wieku produkcyjnym i nieprodukcyjnym, będzie zmieniał się na niekorzyść osób aktywnych zawodowo. Ma to szczególnie negatywne skutki w przypadku systemów repartycyjnych, a zatem takich, w których obecne świadczenia finansowane są ze składek osób pracujących, w założeniu, że w przyszłości kolejne pokolenie będzie finansowało emerytury osób, które zakończą aktywność zawodową. Z kolei indywidualizacja systemów i uzależnienie wysokości świadczenia od wpłaconych w czasie aktywności zawodowej składek może być przyczyną niewysokich świadczeń, szczególnie osób, które przez wiele lat wykonywały pracę na umowach cywilno-prawnych (zwłaszcza nieoskładkowanej w ogóle umowie o dzieło), płaciły minimalną składkę (często w przypadku samozatrudnionych), miały z różnych powodów częste przerwy w pracy lub też ich zarobki były niskie.